به گزارش ایانا و به نقل از ساینس دیلی (Science Daily)، تحقیقات جدید نشان می دهند باقی گذاردن کاه در کنار استفاده از گیاهان پوششی خانواده بقولات باعث کاهش شستشوی ازت از خاک می گردد.

کشاورزی بزرگترین منبع آلایندگی آبها در آمریکا است. زیرا نیترات خاک مزارع پس از شستشو و فرسایش وارد جریان رودخانه ها و آبهای زیرزمینی می­گردد. ازت زیاد در سیستمهای آبی نیز به تخریب و تهی شدن اکسیژن و مرگ ماهیها و ایجاد مرداب منتهی می شود. چنانچه نیترات وارد آب آشامیدنی شود، باعث آسیب دیدن سلامت مردم و ایجاد انواع سرطان­ و نارساییهای زایمان خواهد گردید.

گیاهان پوششی خانواده بقولات، جایگزین یا مکمل کودهای شیمیایی ازت دار محسوب می شوند و پایداری سیستمهای کشاورزی را ارتقا می بخشند. این گیاهان می توانند بخشی از نیتروژن مورد نیاز گیاهان را تامین نمایند. ضمن این که خاک را مقابل خطر فرسایش حفظ می کنند. نیتروژن این گیاهان آرام­تر از کودهای شیمیایی آزاد می­شود. اما این به معنای هدر نرفتن نیتروژن در سیستم کشت بقولات نیست.

یکی از راههای به حداقل رساندن این امر، افزودن بقایای غنی از نیتروژن. کربن مانند کاه غلات است.

محققان با انجام آزمایشی به ارزیابی استفاده از کاه جهت کاهش هدر رفتن نیتروژن در کشت ذرت نمودند. معلوم شد افزودن کاه به همراه کشت ماشک باعث کاهش نیتروژن غیر آلی خاک در قیاس با حالت فقط استفاده از ماشک (گیاه پوششی از خانواده بقولات) می گردد. به طور متوسط در نمونه های مربوط به استفاده از کاه نیتروژن غیر آلی خاک 3/7 درصد کمتر بود.

نوع بقایای مورد استفاده نه تنها بر میزان اوج نیتروژن در خاک که در زمان رسیدن به این نقطه اوج موثر است. اما دسترسی کمتر به نیتروژن در این خاکها نیز بر عملکرد ذرت تاثیر منفی می نهد.

کاه باقیمانده در مزارع اغلب به فروش می رسد. در این تحقیق معلوم شد استفاده از کاه به منظور بهبود نیتروژن ممکن است باعث جبران کاهش درآمد حاصل از فروش آن نگردد.

محققان پس از بررسیهای زیاد اعلام کردند حفظ بخشی از بقایای غلات در مزرعه می تواند از کاهش نیتروژن بکاهد، اما ممکن است باعث کاهش محصول در برخی سالها شود. محققان درصدد تحقیق بیش­تر جهت پیوستگی بیشتر گیاهان پوششی خاک (بقولات) با کودهای شیمیایی و افزایش دسترس پذیری نیتروژن هستند.